ไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมได้ไปทานข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งร้านนึง

ระหว่างทานอาหาร ก็เห็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 13-14 ปี กำลังเก็บจาน เช็ดโต๊ะ อย่างขยันขันแข็ง

เมื่อทานเสร็จ คุณป้ามาเก็บเงิน ผมเลยชมไปว่า “น้องขยันดีนะครับ”

คุณป้าก็เล่าให้ฟังว่า เด็กคนนี้เป็นหลานของป้าเอง เป็นลูกของน้องชาย พ่อกับแม่เค้าเกิดอุบัติเหตุ เสียชีวิตไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ป้าเลยรับน้องมาเลี้ยง

ผมเลยถามไปว่า แล้วคุณพ่อ คุณแม่ของน้อง ได้ซื้อประกันไว้บ้างมั้ย?

คุณป้าส่ายหน้า แล้วบอกว่า พ่อเค้าไม่ชอบประกัน เพราะมีความคิดว่าประกันขี้โกง ไม่จ่ายจริง ก็เลยไม่ได้ซื้อไว้ ถ้าพ่อเค้าทำไว้บ้างก็น่าจะดีกว่านี้ เพราะจะได้มีเงินจากประกัน มาเป็นทุนการศึกษาให้น้อง

เพราะตอนนี้ของขายไม่ค่อยดี ป้าก็ต้องไปหยิบยืมคนอื่น เพื่อมาส่งให้น้องได้เรียนหนังสือ

ผมกับป้าคุยจบกันแค่ตรงนี้ เพราะมีลูกค้าเข้าร้าน ป้าก็เลยขอตัวไปขายของต่อ

ผมออกจากร้าน ขับรถกลับบ้าน แต่เรื่องป้ากับหลานยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

หากคุณพ่อของน้องซื้อประกันให้ตัวเองไว้ซักเล่ม แล้ววางแผนให้ได้รับเงินคืนตอนที่น้องกำลังจะเข้าเรียนปริญญาตรี

ถ้าหากคุณพ่อยังอยู่ถึงวันที่น้องเข้าเรียนต่อปริญญาตรี เงินครบกำหนดสัญญาจากประกันที่ทำไว้ ก็จะกลายเป็นทุนการศึกษาให้น้องได้เรียนต่อในมหาลัยที่น้องหวังไว้

แต่หากคุณพ่อต้องจากไปก่อน เงินทุนประกันชีวิตที่ได้รับจากประกัน ก็จะเป็นทุนการศึกษาให้น้องยังคงได้เรียนต่อไป ไม่ต้องหยุดเรียนเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม

พ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกได้เรียนในระดับที่สูงที่สุดเท่าที่จะส่งได้ หากวันนั้นคุณยังมีชีวิตอยู่ ผมเชื่อในพลังของความเป็นพ่อ เป็นแม่ ว่ายังไงก็สามารถหาเงินมาส่งลูกเรียนได้

แต่ถ้าวันนั้นคุณไม่ได้อยู่ละ ใครจะดิ้นรนหาเงินมาส่งให้ลูกคุณเรียน

สร้างกองทุนการศึกษาให้ลูกไว้เถอะครับ เพื่อการันตีว่าลูกของคุณจะได้เรียนจบตามที่เค้าหวัง